Airiños, airiños aires,

airiños da miña terra;

airiños, airiños aires,

airiños, levaime a ela.

Sin ela vivir non podo,

non podo vivir contenta,

que adonde queira que vaia,

cróbeme unha sombra espesa.

Cróbeme unha espesa nube,

tal preñada de tormentas,

tal de soidás preñada,

que a miña vida envenena.

Levaime, levaime, airiños,

como unha folliña seca,

que seca tamén me puxo

a callentura que queima.

¡Ai!, si non me levás pronto,

airiños da miña terra;

si non me levás, airiños,

quisais xa non me conesan,

que a frebe que de min come,

vaime consumindo lenta,

e no meu corazonciño

tamén traidora se ceiba.

Rosalía de Castro